داکر که به صورت Docker نوشته می شود، امروز ها صحبت محافل و تجمعات فناوری اطلاعات است. در همین راستا تیم پی سی اسکریپت تلاش دارد تا در ادامه در این خصوص توضیحات بیشتری ارائه دهد. حدود ۵ سال پیش فردی با نام سالامان هایکز (Solomon Hykes)، سازوکاری با نام داکر را راه‌اندازی کرد. هدف از این کار تعامل راحت‌تر با کانتینرها (Containers) بود. این ایده با موفقیت روبرو شد و در سال ۲۰۱۴ پس از انتشار داکر نسخه ۱.۰ شاهد افزایش محبوبیت آن بودیم. در نتیجه شرکت‌ها یکی پس از دیگری اپلیکیشن‌های تحت سرور را به جای ماشین‌های مجازی در بستر داکر راه‌اندازی کردند. جالب است بدانید چندین بانک بزرگ در زمانی که داکر هنوز در نسخه ۱.۰ به سر می‌برد از این فناوری کمک گرفتند که این امر برای فناوری که در نسخه اولیه قرار دارد از امنیت بالای داکر حکایت می‌کند

داکر چیست ؟

داکر امکانی را فراهم آورده است که پروسه‌ها و نرم‌افزارها به صورت مجزا در محیط کاملا ایزوله‌ای بر روی کرنل لینوکس راه‌اندازی شود که به این محیط و بسته‌ی ایزوله، کانتینر (Container) می‌گویند.

کانتینر این امکان را برای برنامه نویسان و توسعه دهندگان اپلیکیشن ها فراهم می کند تا یک برنامه را با تمام ماژول ها و کامپوننت‌های وابسته آن ( مانند کتابخانه ها ، توابع و … ) یکی کرده و به صورت یک پکیج درآورده تا آن برنامه تولید شده در پلتفرم ها و سیستمهای مختلف بدون مشکل اجرا شود، در حقیقت بدون نگرانی از تنظیمات و وابستگیهای یک Application خاص در پلتفرم های دیگر، آن برنامه در هر محیطی اجرا شود.

پس اگر برنامه نویسی می کنید حتما استفاده از داکر را به شما توصیه می کنیم. داکر که در بالا به آن اشاره شد وظیفه مدیریت کانتینرها را به عهده دارد و بیشتر شبیه یک ماشین مجازی عمل میکند، تفاوت داکر با ماشین مجازی در این است که در VM (یا ماشین مجازی) برای اجرای اپلیکیشن و برنامه های مختلف که بخواهیم به صورت ایزوله و مجزا از هم کار کنند باید VM های مختلف ساخته شود که همین موضوع بار پردازشی و هدر رفت منابع سیستمی را روی سرور به همراه دارد.

ولی در Docker روی یک VM خاص که میتواند دارای سیستم عامل ویندوز یا لینوکس باشد، ماژول داکر نصب شده و سپس روی سرویس داکر، کانتینرهای مختلف حاوی برنامه ها و اپلیکیشن های مختلف نصب و اجرا می‌شوند بدون اینکه کانتینرها به هم دسترسی داشته باشند. بدین صورت کانتینرها از هم ایزوله هستند و نیاز ما برای ایجاد چندین VM را مرتفع میسازند.

دلایل محبوبیت داکر:

اگر با مجازی‌سازی آشنا باشید حتماً به خوبی می‌دانید سازوکارهای این کار مانند Hyper-V, KVM و Xen، سخت‌افزار را به صورت مجازی در اختیار مدیران شبکه قرار می‌دهند. در نتیجه این سازوکارها نیازمند منابع سخت‌افزاری قوی هستند.

از طرف دیگر کانتینرها از سیستم‌عامل‌های به اشتراک‌گذاری شده بهره می‌گیرند. در نتیجه با روش کارآمدتری طرف هستیم که منابع سیستم را بهینه‌تر استفاده می‌کند. بر خلاف مجازی‌سازی سخت‌افزار، کانتینرها بر بالای یک اینستنس (Instance) لینوکس قرار می‌گیرند و فضایی کوچک و جمع‌و‌جور را برای اپلیکیشن‌های فراهم می‌کنند.

به لطف این ویژگی‌ چیزی حدود ۴ تا ۶ برابر اینستنس‌ بیشتری نسبت به فناوری Xen یا KVM VM بر روی یک سخت‌افزار واحد اجرا می‌شود. از طرف دیگر کانتینرها به توسعه‌ دهندگان کمک می‌کنند تا کدهای خود را داخل یک مخزن مشترک قرار دهند. این امر فرآیند کدنویسی را سرعت می‌بخشد و کدها عملکرد بهتری خواهند داشت.

داکر توسعه‌دهندگان را قادر می‌سازد تا اپلیکیشن‌های خود را راحت و سریع با حجم کمتری به صورت قابل حمل و پرتابل در یک کانتینر قرار دهند. این اپلیکیشن‌هابه صورت مجازی از هر جایی قابل اجرا هستند.

جمع بندی:

همان‌گونه که در بالا هم اشاره شد داکر اجازه اجرای اپلیکیشن‌های بیشتری را نسبت به سایر تکنولوژی‌ها با یک سخت‌افزار مشخص می‌دهد و این امر ساخت و مدیریت اپلیکیشن‌ها را ساده‌تر می‌کند.

در پایان پیشنهاد می‌کنیم اگر شما هم به فناوری‌های جدید علاقه‌ دارید و تاکنون از داکر استفاده کرده‌اید. در قسمت نظرات ما و سایر کاربران را در جریان تجربه‌های مفید خود قرار دهید.